Εισαγωγή:
Από το Χάος στο Χρυσό Κέλυφος
Τον Μάρτιο του 2025 γράφαμε για το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Pharos AI Factory στο Λαύριο, την ώρα που το ενεργειακό δίκτυο της χώρας πάλευε να κρατήσει τα φώτα ανοιχτά. Είχαμε τότε την αφελή απορία: πώς γίνεται να στηθεί υποδομή υψηλής τεχνητής νοημοσύνης όταν δεν έχουμε καν σταθερό ρεύμα, ούτε σταθερή πολιτική; Από τότε, προφανώς, μας απάντησαν: με ιστοσελίδα, logo, hashtags και δύο-τρία συνέδρια.
Πράγματι, το project απέκτησε PR, τελετές, βραβεία, και τη δόξα του “πρώτου εθνικού AI εργοστασίου”. Μάλιστα, πριν ακόμη λειτουργήσει ο πρώτος Φάρος, ετοιμάζεται ήδη και δεύτερος. Γιατί όχι; Αν κάτι δεν έχει ακόμα αποδώσει τίποτα χειροπιαστό, γιατί να μην το διπλασιάσεις;
Αλλά στην ουσία, τι άλλαξε; Πού είναι οι κανονισμοί λειτουργίας, πού είναι η διακυβέρνηση, πού είναι η στρατηγική για ενέργεια ή δεδομένα; Πού βρίσκεται η τοπική κοινωνία σε όλα αυτά, εκτός από τις φωτογραφίες των εγκαινίων; Και –κυρίως– σε ποιον ανήκει τελικά αυτή η τόσο “εμβληματική” υποδομή;
Αυτό το κείμενο είναι η συνέχεια – αλλά όχι του success story. Είναι η συνέχεια της αμφιβολίας. Γιατί κάπου ανάμεσα στα θερμά χειροκροτήματα και τα keynote panels, κάποιος πρέπει να ρωτήσει: ποιο φως ακριβώς υπόσχεται ο Φάρος, και ποιον τελικά τυφλώνει.
1. Το Νέο Πρόσωπο του Φάρου:
PR, Συμπόσια και Αυταρέσκεια
Αν το πρώτο βήμα για την οικοδόμηση τεχνητής νοημοσύνης είναι η προβολή της, τότε το Pharos AI Factory ήδη βρίσκεται στην κορυφή. Από τον Απρίλιο και μετά, η δημόσια εικόνα του έργου έχει λουστεί σε συνέδρια, hashtags, τελετές, και επίσημες ιστοσελίδες – με μια επιμέλεια που θυμίζει περισσότερο προϊόν startup incubator παρά εθνική υποδομή.
Το pharos-aifactory.eu εμφανίστηκε πλήρως στιλιζαρισμένο, με αγγλόφωνο branding, corporate UX και ευφημισμούς όπως “flagship”, “ecosystem”, και “responsible innovation”. Το ίδιο μοτίβο αναπαράχθηκε σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις: ο Φάρος ως φάρος εξωστρέφειας, επιστροφής ταλέντου και τεχνολογικής ανόρθωσης. Έλειπε μόνο ένα QR code πάνω στον υπερυπολογιστή για networking.
Σε εκδηλώσεις όπως το Greeks in AI ή το AIDA 2025 Summer School, το project παρουσιάστηκε ως ελπιδοφόρο τέκνο μιας Ελλάδας που “επιτέλους παίρνει θέση στον χάρτη της ΤΝ”. Αλλά πίσω από τις παρουσιάσεις και τα πάνελ, ένα ερώτημα σιγοβράζει: για ποιους είναι όλο αυτό το σόου;
Για τους πολίτες; Για τις τοπικές κοινότητες; Για τις δημόσιες υπηρεσίες; Ή μήπως για ένα στενό δίκτυο αποδεκτών χρηματοδότησης, incubators και οργανισμών που αλληλοχρηματοδοτούνται και αλληλοσυγχαίρονται;
Η ρητορική του “brain regain” – δηλαδή της επιστροφής επιστημόνων που έφυγαν – λειτουργεί σχεδόν ως ιδεολογικό σαπούνι: πλένει κάθε ερώτηση περί προσβασιμότητας ή κοινωνικού οφέλους. Εφόσον “τα μυαλά μας επιστρέφουν”, υποτίθεται ότι όλα πάνε καλά. Αλλά επιστρέφουν πού; Σε ποια δομή; Υπό ποιο καθεστώς;
Και κυρίως: μήπως το πραγματικό προϊόν εδώ δεν είναι η τεχνητή νοημοσύνη, αλλά το ίδιο το αφήγημα; Ένα πανεθνικό PR loop που ανατροφοδοτεί τον εαυτό του, χωρίς ακόμη να έχει προσφέρει τίποτε χειροπιαστό πέρα από σελίδες παρουσίασης και φωτογραφίες με φόντο σκονισμένα βιομηχανικά κτίρια.
2. Η Ενεργειακή Σκιά του Δαίδαλου
Ο Δαίδαλος υπόσχεται να γίνει το πιο ισχυρό υπολογιστικό σύστημα που είχε ποτέ η Ελλάδα. Αλλά αυτό που κανείς δεν λέει ξεκάθαρα είναι τι θα τον ταΐζει. Γιατί όσο φανταχτερός κι αν είναι ένας υπερυπολογιστής 89 Petaflops, παραμένει ένας γιγαντιαίος θερμοσίφωνας χωρίς ρεύμα – και η χώρα που τον φιλοξενεί μόλις που καταφέρνει να ηλεκτροδοτεί τα ΚΕΠ χωρίς διακοπές. Σε πολλά σημεία της χώρας, οι εναέριες γραμμές υψηλής τάσης –που δεν έχουν υπογειοποιηθεί ποτέ– προκαλούν ακόμα και πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι.
Οι αναφορές για “πράσινη ενέργεια”, “βιώσιμη ψύξη”, και “προηγμένες τεχνολογίες αποδοτικότητας” είναι τόσο γενικές που μοιάζουν με διαφημιστικό φυλλάδιο για Data Center στο metaverse. Δεν υπάρχει δημοσιευμένη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), ούτε σαφής δέσμευση για ποσοστό ΑΠΕ ή διασύνδεση με κάποιο εθνικό πλάνο ενεργειακής εξοικονόμησης. Αντί για στοιχεία, έχουμε ευχές – ή καλύτερα, σλόγκαν.
Το ερώτημα δεν είναι τεχνικό. Είναι πολιτικό: ποιος πληρώνει το ρεύμα;
Ποιος εγγυάται ότι το κόστος λειτουργίας αυτού του τέρατος δεν θα μετακυληθεί σε κρατικές ενισχύσεις, επιδοτήσεις ή κρυφές αυξήσεις; Υπάρχει κάποιο συμβόλαιο προμήθειας ενέργειας; Κάποιο πλάνο για εγκατάσταση τοπικών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) στον χώρο του Τεχνολογικού και Πολιτιστικού Πάρκου (ΤΠΠ) Λαυρίου; Ή μήπως ελπίζουμε ότι το data center θα δουλεύει αθόρυβα, χωρίς να τραβάει τίποτα παραπάνω από μια πολυκατοικία με κλιματιστικά;
Και πέρα από το ρεύμα, υπάρχει και το νερό – κυριολεκτικά. Οι υπερυπολογιστές αυτού του επιπέδου απαιτούν τεράστιες ποσότητες ψύξης. Η φράση “advanced cooling” που αναπαράγεται παντού είναι απολύτως κενή αν δεν συνοδεύεται από τεχνικά specs. Χωρίς αυτά, δεν έχουμε “πράσινη υποδομή”, έχουμε greenwashing.
Ο Δαίδαλος μπορεί να καταταγεί στο Green500 – δηλαδή στη διεθνή λίστα ενεργειακής αποδοτικότητας υπερυπολογιστών. Αλλά μέχρι τότε, παραμένει ένα ενεργειακό μαύρο κουτί. Και η Ελλάδα, μια χώρα χωρίς ενεργειακή αυτοτέλεια, παριστάνει ότι μπορεί να φιλοξενήσει AI υποδομές ευρωπαϊκής κλίμακας σαν να πρόκειται για startup που απλά “τρέχει το GPT από το cloud”.
3. Το Κράτος-Μέτοχος:
Υπερταμείο και Εταιρική Διακυβέρνηση
Σε μια χώρα όπου οι δημόσιες δομές καταρρέουν υπό το βάρος της γραφειοκρατίας και της κομματικής πελατείας, η λύση για το μέλλον της τεχνητής νοημοσύνης μοιάζει να είναι… μια εταιρεία με μετοχικό κεφάλαιο. Συγκεκριμένα: 70% Υπερταμείο (Greek Growthfund), 30% Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Αυτό είναι το νομικό σχήμα που θα διαχειρίζεται το AI Factory “Φάρος”. Όχι δημόσιος οργανισμός, όχι ερευνητικό ίδρυμα, όχι πανεπιστημιακό ίδρυμα – αλλά ένα νομικό πρόσωπο με κρατικό μέτοχο που λειτουργεί με τους όρους της αγοράς. Και αν αυτό από μόνο του δεν δημιουργεί απορίες, η πλήρης απουσία δημόσιας Χάρτας Διακυβέρνησης θα έπρεπε να προκαλεί καμπάνες.
Ποιος αποφασίζει ποιο έργο εγκρίνεται, ποιο όχι; Με τι κριτήρια διανέμεται η υπολογιστική ισχύς; Πώς επιλέγονται οι διοικούντες του νέου σχήματος; Ποια είναι τα standards για ηθική, ασφάλεια, πρόσβαση; Πού είναι η λογοδοσία;
Η δομή αυτή επιτρέπει “ευελιξία” – και φυσικά, απαλλαγή από τις βαριές διαδικασίες του ΑΣΕΠ, των συλλογικών οργάνων, της τυπικής κρατικής εποπτείας. Μπορεί να προσελκύσει χρηματοδότηση, να υπογράφει MoU, να φτιάχνει θυγατρικές. Μπορεί όμως επίσης να εξελιχθεί σε ένα κλειστό club υψηλής τεχνολογίας, αποκομμένο από κάθε έννοια δημόσιου συμφέροντος.
Για την ώρα, κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται. Το Υπερταμείο το παρουσιάζει ως “επένδυση στο μέλλον”, και οι δημοσιογράφοι αναπαράγουν τις ανακοινώσεις χωρίς καν να ρωτούν: Τι ακριβώς σημαίνει ένα AI εργοστάσιο που λειτουργεί σαν ανώνυμη εταιρεία με κρατική σφραγίδα;
Αν ο Φάρος είναι φτιαγμένος για να εξυπηρετεί τον δημόσιο τομέα, την κοινωνία και την έρευνα, τότε γιατί να μην υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο; Αντίθετα, αν είναι φτιαγμένος για να “τρέχει καινοτόμα προϊόντα” για τρίτους, τότε ας το πουν καθαρά: πρόκειται για μια κρατικά σπονσοραρισμένη startup.
Και οι δύο εκδοχές έχουν τη δική τους λογική. Το ανησυχητικό είναι η σκόπιμη ασάφεια – γιατί όταν όλα μοιάζουν πιθανά, όλα μπορούν να παρακαμφθούν.
4. Το AI για Ποιον;
Από τα Δεδομένα στην Πρόσβαση
Ας μιλήσουμε για “ανοιχτότητα”. Γιατί το project Φάρος – αν ακούσει κανείς τις επίσημες δηλώσεις – υποτίθεται ότι είναι ένα οικοσύστημα ανοιχτής καινοτομίας, βασισμένο σε δημόσια δεδομένα και διαθέσιμο για χρήση από startups, πανεπιστήμια, φορείς, μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ) και όποιον θέλει να χτίσει πάνω του κάτι αξιόλογο.
Και μετά αρχίζεις να ρωτάς: ποια δεδομένα; Ποια μοντέλα; Ποιοι χρήστες; Με ποιο interface; Και τότε το αφήγημα αρχίζει να καταρρέει – ή μάλλον να εξαϋλώνεται σαν να ήταν πάντα φτιαγμένο από powerpoints.
Αναφέρονται φορείς όπως η ΙΔΙΚΑ (μεγα-κάτοχος δεδομένων υγείας), η Βουλή των Ελλήνων (κοινοβουλευτικά κείμενα), το ΕΚ “Αθηνά” (δημιουργός του γλωσσικού μοντέλου “Μέλτεμη”) – όλοι ως πηγές που θα τροφοδοτήσουν τον Φάρο. Αυτό ακούγεται εντυπωσιακό. Αλλά τι σημαίνει πρακτικά;
Υπάρχει κάπου αποθετήριο; Υπάρχει license policy; Μπορεί κάποιος ερευνητής ή προγραμματιστής να κατεβάσει ένα dataset και να αρχίσει να δουλεύει; Ή μήπως μιλάμε για ένα “εργοστάσιο” όπου μπαίνεις μόνο με διαπιστεύσεις, αίτηση, εγκρίσεις και ωράριο;
Ακόμα και το μοντέλο “Μέλτεμη” – το πρώτο μεγάλο γλωσσικό μοντέλο ειδικά για ελληνικά – δεν συνοδεύεται από σαφές licensing, ούτε documentation χρήσης μέσω του Φάρου. Κι αν το κύριο asset της χώρας στον χώρο της ΤΝ αντιμετωπίζεται έτσι, τι περιμένουμε για τα υπόλοιπα;
Αντί για δημόσιο αποθετήριο, έχουμε το δημόσιο ως θήκη για datasets. Αντί για πλατφόρμα πρόσβασης, έχουμε μια κλειστή δομή που προβάλλεται σαν startup-as-a-service. Και αντί για σαφείς όρους συμμετοχής, έχουμε ευχές για “δημιουργία αξίας” και “υπηρεσίες με δημόσιο πρόσημο”.
Ο Φάρος υπόσχεται ότι οι μικρές εταιρείες θα μπορούν να αξιοποιήσουν την υπολογιστική του ισχύ για να χτίσουν προϊόντα. Αλλά μέχρι να υπάρξει ένα interface, ένα API, μια αίτηση – κάτι – η υπόσχεση παραμένει wishful thinking. Χωρίς μηχανισμό πρόσβασης, δεν υπάρχει πρόσβαση. Υπάρχει μόνο υπόσχεση.
Και κάθε υπόσχεση χωρίς πλαίσιο γίνεται μηχανισμός αποκλεισμού.
5. Από την ΤΝ στην ΤΔΝ (Τεχνητή Διττή Νοημοσύνη)
Στην επίσημη αφήγηση, ο Φάρος είναι ένα εργαλείο πολιτικής καινοτομίας: θα σώσει ζωές μέσω της ιατρικής ανάλυσης, θα οργανώσει τα αρχεία του κράτους, θα υποστηρίξει το δημόσιο καλό. Στην πραγματικότητα όμως, κάθε υπολογιστική υποδομή τέτοιου μεγέθους γεννά μια σιωπηλή ερώτηση: τι άλλο μπορεί να κάνει;
Γιατί η “διττή χρήση” (dual use) στην τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι τεχνικός όρος – είναι πολιτικό ναρκοπέδιο. Το ίδιο σύστημα που κάνει επεξεργασία φυσικής γλώσσας για δημόσια υπηρεσία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για παρακολούθηση πολιτών. Ο ίδιος αλγόριθμος που αναλύει ιατρικές εικόνες μπορεί να προσαρμοστεί σε τεχνολογίες αναγνώρισης προσώπου. Το ίδιο HPC που “προβλέπει τη ροή κυκλοφορίας” μπορεί να προσομοιώσει στρατιωτικές κινήσεις ή να τρέξει όπλα λογισμικού.
Ο Φάρος δεν προβάλλει καμία στρατιωτική ή αμυντική χρήση – και αυτό είναι θετικό. Αλλά η σιωπή δεν σημαίνει ασφάλεια. Σημαίνει ασάφεια. Και η ασάφεια είναι ο καλύτερος φίλος της σιωπηρής εκτροπής.
Υπάρχει νομικό πλαίσιο στην ΕΕ για την αποτροπή τέτοιων χρήσεων; Υπάρχουν φράγματα ανάμεσα στο πολιτικό και το στρατιωτικό επίπεδο; Υπάρχει μηχανισμός ελέγχου των έργων που “τρέχουν” στο εργοστάσιο;
Αν ναι, γιατί δεν τον γνωρίζουμε; Αν όχι, τότε ποιος μας εγγυάται ότι ο Δαίδαλος δεν θα αξιοποιηθεί – έστω εν μέρει – για σενάρια “ασφαλείας”;
Δεν χρειάζεται να φανταστούμε dystopia. Αρκεί να αναρωτηθούμε: όταν δοθεί πρόσβαση στο σύστημα σε κάποιον κρατικό ή ιδιωτικό φορέα, υπάρχει μηχανισμός που να εξετάζει τον σκοπό και την ηθική του χρήστη; Ή θα αρκεστούμε στο “ό,τι δηλώσεις, είσαι”;
Γιατί χωρίς εγγυήσεις, η ΤΝ πολύ εύκολα γίνεται ΤΔΝ: Τεχνητή Διττή Νοημοσύνη. Και τότε, το “εργοστάσιο” γίνεται εργαλείο – αλλά όχι κατ’ ανάγκη υπέρ της κοινωνίας.
6. Λαύριο ή Σίλικον Βάλει;
Η Τοπική Κοινωνία ως Διακοσμητικό Στοιχείο
Το Λαύριο δεν είναι τυχαία επιλογή. Έχει ιστορία βιομηχανική, εργατική, ενεργειακή. Κουβαλάει τα αποτυπώματα της Ελλάδας του κάρβουνου, των λιμανιών, της φτώχειας – και τώρα καλείται να γίνει το σύμβολο της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί. Είναι αν την ρώτησε κανείς.
Μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει ούτε μία επίσημη διαβούλευση με την τοπική κοινωνία για το τι είναι ο Φάρος, τι σημαίνει, τι φέρνει. Οι φωτογραφίες των εγκαινίων δείχνουν δημάρχους, υπουργούς, πανεπιστημιακούς. Όχι κατοίκους. Όχι εφήβους του Λαυρίου που θα ζήσουν με (ή δίπλα σε) αυτό το έργο.
Οι υποσχέσεις για θέσεις εργασίας αιωρούνται χωρίς σώμα. Τι είδους δουλειές; Πόσες; Για ποιους; Μήπως για την τοπική κοινωνία σημαίνει πάλι καθαρίστριες και security; Και τα “ταλέντα” που θα έρθουν να δουλέψουν στα AI labs; Θα μένουν στο Λαύριο ή θα πηγαινοέρχονται με shuttle από Κηφισιά;
Το Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου παρουσιάζεται σαν το νέο “campus” της καινοτομίας. Αλλά λειτουργεί περισσότερο σαν ντεκόρ. Κανένα ανοιχτό πρόγραμμα ένταξης του τοπικού πληθυσμού, καμία εκπαιδευτική πρωτοβουλία, κανένα πρόγραμμα πρακτικής για τα σχολεία της περιοχής.
Κι έτσι, φτάνουμε σε μια τραγική συμμετρία:
Το 1979, ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε: «Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά στο Λαύριο».
Το 2025, το κράτος απαντά: παίξτε με τον υπερυπολογιστή.
Μόνο που και τότε – και τώρα – κανείς δεν κάθεται πραγματικά να ακούσει τα παιδιά. Τα κοιτάζει απλώς από μακριά, ανάμεσα σε χρυσά εγκαίνια και καλογυαλισμένες μακέτες. Και το φως που φτάνει μέχρι εκεί, είναι απλώς αντανάκλαση από οθόνες – όχι ήλιος.
Συμπέρασμα:
Όταν το Φως Δεν Είναι για Όλους
Ο Φάρος είναι έργο-τοτέμ. Μια προβολή δύναμης, τεχνολογικής φιλοδοξίας και εθνικής εικόνας. Αλλά όσο το φως του στρέφεται προς τα έξω – στις εκθέσεις, τα πανεπιστήμια, τις στρατηγικές συνεργασίες – τόσο μεγαλώνει η σκιά που ρίχνει εσωτερικά.
Δεν υπάρχει διακυβέρνηση. Δεν υπάρχει πλαίσιο πρόσβασης. Δεν υπάρχει ενεργειακή διαφάνεια. Δεν υπάρχει τοπική ενσωμάτωση. Υπάρχει μόνο μια αφήγηση – που κυκλοφορεί με QR code και keynote, χωρίς ακόμη να έχει αποδώσει τίποτα υλικό για την κοινωνία που τη φιλοξενεί.
Αν δεν αλλάξει αυτή η πορεία, ο Φάρος δεν θα γίνει εργαλείο κοινωνικής μεταμόρφωσης. Θα γίνει προθάλαμος ενός νέου ψηφιακού ελιτισμού, ντυμένος με πράσινο περιτύλιγμα και εθνική υπερηφάνεια.
Το να φτιάξεις τεχνητή νοημοσύνη είναι ζήτημα πόρων.
Το να τη δώσεις πίσω στην κοινωνία, είναι ζήτημα βούλησης.
Και αυτή η βούληση, προς το παρόν, απουσιάζει.
Τι Πρέπει να Ρωτήσουμε Τώρα:
Υπάρχει επίσημο governance framework; Ποιος παίρνει αποφάσεις; Με ποια διαφάνεια; Πού είναι η Χάρτα Διακυβέρνησης;
Υπάρχει πλατφόρμα; Αίτηση; API; Ή το “ανοιχτό οικοσύστημα” είναι απλώς σλόγκαν;
Υπάρχει πλάνο βιωσιμότητας; Ή το κόστος θα καλύπτεται επ’ αόριστον με δημόσιους πόρους;
Θα μπουν ιδιώτες; Θα λειτουργήσει ως κρατική startup; Ποια η μακροπρόθεσμη πρόθεση;
Ανανεώσιμες πηγές; Πιστοποίηση αποδοτικότητας; Ή greenwashing;
Υπάρχει μηχανισμός ελέγχου project ανά χρήση; Ή απλώς εμπιστευόμαστε την “καλή πρόθεση” των φορέων;
Υπάρχουν δομές ένταξης; Θέσεις για κατοίκους; Εκπαιδευτικά προγράμματα; Ή το Λαύριο απλώς παραχωρεί το ντεκόρ;
Πρόκειται για επεκτατικό σχεδιασμό ή για απλή πολλαπλασιαστική λογική κονδυλίων;
Θα έχουμε δημόσια εργαλεία, πολιτικές λύσεις, κοινωφελή καινοτομία; Ή μια υποδομή που εξυπηρετεί μόνο δίκτυα ειδικών;
Υστερόγραφο:
Για Όσους Έχουν Ακόμα Ελπίδα™
Αν μετά από όλα αυτά σκέφτεστε «ναι, αλλά κάτι καλό θα βγει στο τέλος»,
μην ανησυχείτε: είστε ακριβώς το κοινό που στοχεύει κάθε keynote του Φάρου.
Το PowerPoint είναι για σας. Το networking επίσης.
Αν πάλι κάτι μέσα σας βράζει,
αν νιώθετε ότι το φως αυτό δεν ζεσταίνει αλλά καίει,
τότε έχετε ήδη ξεφύγει απ’ την ακτίνα δράσης του PR.
Αλλά προσοχή:
Μην το πείτε δυνατά. Θα σας κατηγορήσουν πως είστε «μίζεροι αριστεροί»
και «αντιδραστικοί εχθροί της ανάπτυξης».
Και το χειρότερο – πως δεν πιστεύετε στα ονειρικά μας data centers.
Πηγές:
- https://pharos-aifactory.eu
- https://grnet.gr/2025/03/26/anakoinosi-daedalus-pharos/
- https://www.digitalnews.gov.gr/dt-pharos
- https://www.naftemporiki.gr/technology/1538167/neo-aifactory-sti-dytiki-makedonia/
- https://aifactory.grnet.gr/news/
- https://www.kathimerini.gr/epikairothta/562787452/pharos-aifactory-to-neo-ergostasio-technitis-noimosynis-stin-ellada/
- https://www.in.gr/2025/04/15/greece/pharos-epishmo-lansarisma/
- https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/823127/pharos-h-ellada-dimiourgei-ergostasio-technitis-noimosynis/
- https://grnet.gr/daedalus/
Leave a Reply